Gemis

In de afgelopen drie jaar ben ik haar stukje voor stukje kwijtgeraakt. Mijn wensen hebben haar beroofd van innerlijke vrede. Keer op keer heb ik haar grenzen overschreden om ze vervolgens weer te verleggen. Hoe vaak kan iemand dat verdragen?

Ik herinner me hoe wij, zonder zorgen, gelukkig konden zijn. Ik ben vergeten hoe dat voelt. De liefde werd door boosheid in een heel klein hoekje geduwd. En die boosheid sloeg om in ziedende woede, die zich vermengde met walging en samen braken ze haar.

Wanneer ik een glimp van haar opving, trad het gemis even op de achtergrond, maar terugkeren deed het altijd.

Ik ben zo moe. 

Ik ben hét zo moe. 

Geen wonder dat ik wil uitbreken uit die troosteloze huls van zelfmedelijden, de ziel uit mijn gebrekkige lijf wil roepen en huilen totdat elke vezel van mijn lijf doorheeft dat het geen ene fuck uitmaakt. Het leven is niet eerlijk en ik stond al voor zoveel ander goeds vooraan in de rij. Ik heb geen recht van klagen, mijn kansen zijn nog niet verkeken. Maar genoeg is genoeg en genoegen nemen, is dat niet. 

Mijn strijd is nog lang niet gestreden, maar ik vraag me meer en meer af wat er van haar overblijft aan het einde van de rit.