mamazonderkind

Na 20 spuiten Gonapeptyl mocht ik weer langs het fertiliteitscentrum passeren. Op de echo was te zien dan de injecties hun werk hebben gedaan, alles lag stil zoals gehoopt. Dat was het teken om te starten met de Menopur (samen met de Gona). Mijn koelkastgamma is dus weer wat uitgebreid ;) Wie me een beetje kent, weet dat ik meer opzie tegen het mengen van de twee poedertjes en het water dan de prik zelf. Gisteren hebben ze de eerste te plaatse voor mij klaargemaakt en moest ik zelf enkel maar injecteren. Vanavond moet ik zelf aan de slag. Het glazen flesje met het water ziet er redelijk broos uit en kan verpulveren als je het niet juist opent, werd me vertel. Great, en ik ben hier al zo'n held in. Ik denk dat ik eerst de Menopur ga mengen en zetten en daarna de Gonapeptyl, eerste het vervelende daarna het -tja, minder vervelende, want leuk kan ik nu ook niet zeggen-.

't Is weer voorbij die mooie zomer

In de afgelopen drie jaar ben ik haar stukje voor stukje kwijtgeraakt. Mijn wensen hebben haar beroofd van innerlijke vrede. Keer op keer heb ik haar grenzen overschreden om ze vervolgens weer te verleggen. Hoe vaak kan iemand dat verdragen?

Persoonlijk vind ik de twee wachtweken de ellendigste van elke cyclus.  Hier zijn tips die voor mij werken om ze door te komen:

Gisteren liet ik bloed prikken in het fertiliteitscentrum, om te testen of ik zwanger was. Niet dat dat voor mij nog nodig was, want ik had het bewijs de dag ervoor al gekregen. De sfeer daar was nog steeds enorm gespannen door de Coronamaatregelen. Ik kon me niet aanmelden via de kiosk en moest dus lang aanschuiven. Bij het binnengaan van het ziekenhuis, staat er ook altijd iemand die vraagt waarvoor je komt. Pijnlijk om die vraag te beantwoorden terwijl er 20 mensen rondom je staan te wachten... Gevoelens van mensen zijn onbelangrijk geworden, het virus bestrijden primeert en al de rest moet wijken.  Bij het nemen van de lift naar boven, werd er geteld hoeveel mensen er in de lift mochten. Bij het naar beneden gaan, stond er niemand om het te controleren wat voor veel volk in de lift zorgde. Ik moest op het gelijkvloers ook nog langs fertiliteit zelf gaan om een voorschrift te halen voor de Clomid. Dat had ik vorige keer niet gevraagd, in mijn hoofd ging het niet meer nodig zijn. Ik had duidelijk een heel positief momentje toen, NAIEF!

Zondag was het zover, mijn derde IUI. Het speculum inbrengen deed deze keer behoorlijk pijn, maar mijn gyn heeft echt haar best gedaan om de pijn zo snel mogelijk te verlichten. In tegenstelling tot de vorige keren deed het inspuiten zelf, me deze keer niet verkrampen.  Vlak na de inseminatie had ik weer wat bloedverlies (mijn baarmoederwand bloedt heel snel, sorry als dat TMI is :)) en de dagen erna ervoer ik regelmatig buikpijn. Ook heb ik voor het eerst bijwerkingen van de Pregnyl ondervonden, ik had vaak hoofdpijn en vapeurs. 

Dinsdag had ik eindelijk mijn eerste follikelmeting sinds de coronamaatregelen. Eentje aan de linkerkant, van 13mm. Vrijdag moet ik terugkomen. Ik merk dat er weer heel wat angsten de kop op steken sinds het ziekenhuisbezoek . "Is mijn follikel nu niet kleiner dan vorige keer op dezelfde dag van de vorige cyclus? Zou de Clomid zijn werk wel gedaan hebben deze keer? Wat als ik een hogere dosis nodig heb en ik weer een cyclus ga moeten overslagen? Gaan de vriendinnen die ook proberen om zwanger te worden, er voor mij in slagen? Wat als het nooit lukt? "

Ik voelde me al zo vaak mislukt, ben al zo boos geweest op mijn lichaam dat het niet doet waar zoveel vrouwen om mij heen wel in slagen. Wat ik ook probeer, elke maand was er weer die hoop gevolgd door keiharde teleurstelling. Ik schaam me ervoor, hoewel ik weet dat ik niets meer kan doen dan wat ik nu doe.